Biografie

 

Bruno Ghesquiere

°5 augustus 1956 Dworp

Ik was van kindsbeen af bezig met tekeningetjes maken en ook op school bleven de lessen beeldopvoeding mijn lievelingsuren. Bij het afstuderen aan de Normaalschool ging mijn eindwerk ook over -wat dacht je?- beeldopvoeding op de lagere school. Pas na de loopbaan in het lager onderwijs kwam er echter tijd vrij om me effectief aan het schilderen te zetten. En al gauw kwam ik dan tot de vaststelling dat inschrijven aan een academie een goed idee was.

 

1992 - 1996: Sint-Lukasacademie Brussel - Binnenhuiskunst

2010 - 2013: Academie Beeldende Kunst Anderlecht - Schilderkunst

(Eric leon, Rita Vansteelandt)

2013 - 2016: Gemeentelijke Acad. Beeld. Kunst Liedekerke (Ninove)

Schilderkunst (Soetkin Demulder, Ivan Desmaele)

2017: Gemeentelijke Acad. Beeld. Kunst Liedekerke (Ninove)

Tekenkunst (Hilde Merckx)

 

Ik heb bij het schilderen (meestal) geen wilde ideeën, noch ongebreidelde fantasie. Daarom noem ik mezelf liever schilder dan kunstenaar. De meeste van mijn werken zijn ontleend aan beelden die op een of andere manier mijn gevoelens aanspreken. De bronnen zijn tegenwoordig onuitputtelijk: digitale fotografie, tijdschriften, tv, internet, instagram, ... Het aanbod is echter zo groot en het tempo ligt zo hoog dat een pakkend beeld vaak al weer verdwenen is voor je het beseft.

Daarom wil ik met mijn schilderijen die beelden uitvergroten, bewaren, in de kijker zetten en delen met anderen. Vaak zijn het eerder intimistische beelden waarin mensen centraal staan, zelden blij en vrolijk, eerder mijmerend. 

 

Het formaat dat me het best ligt, is doorgaans 120 x 90 cm of 90 x 90 cm.

​

"Explanation kills art" lees je op mijn homepagina. Ik geef dan ook geen literair exposé over mijn schilderijen. Daar hou ik niet van en dat wil ik dus ook niet doen. Als een werk je niet aanspreekt, zal een ellenlange uitleg daar weinig aan veranderen. Ik schilder simpelweg wat me treft, wat ik leuk vind of boeiend ... Maar het gaat steeds, of toch meestal, om mensen. Dat wel. Portretten met iets meer. Portretten met een verhaal, open voor je eigen interpretatie en eigen fantasie. Portretten die mezelf ook wel wat weerspiegelen, die ook wel vertellen hoe ik me voel en hoe ik tegenover de wereld aankijk. Met een vleugje liefde, een snuifje humor, wat verwondering, of bewondering, een beetje fantasie, melancholie, hoop of verdriet, of één van de duizend-en-een andere gevoelens. Wie kan kijken, ziet er het zijne in. Wie kan voelen, voelt met me mee ...

​